A inclusión da teoría do Ilímite no ensino reforzaría a aprendizaxe cooperativa e a creatividade, sostén unha investigación da USC

A teoría do Ilímite é un impulso para valorar a cada persoa polas súas mellores capacidades e non polos seus límites, mantén o educador social e máster en Servizos Culturais pola USC Iago Pérez Santalla na súa tese de doutoramento, unha investigación desenvolvida baixo o título ‘A aplicación e desenvolvemento da teoría do Ilímite en contextos educativos formais e non formais' e dirixida pola profesora do Departamento de Lóxica e Filosofía Moral da USC Beatriz Fernández Herrero que vén de presentarse na Facultade de Humanidades do campus de Lugo.

A aplicación do Ilímite, unha teoría desenvolvida polo lugués afectado de parálise cerebral Iago Pérez Santalla, ao sistema educativo implicaría percorrer con cada alumno o camiño do seu propio auto descubrimento a fin de comezar con el a procura da súa autorrealización persoal. O Ilímite implica o reto de establecer aprendizaxes cooperativas que busquen éxitos compartidos e colectivos nos que se interioricen sinerxias que leven ao desenvolvemento da creatividade. Todo isto supón, tamén, educar en valores buscando formas de crecer xuntos e de forxar vitorias compartidas. O sistema educativo ten que ser a primeira pedra dun auto desenvolvemento constante que permita crecer no seo da sociedade tomando decisións e enfrontando adversidades a través de apoios e apoiando, ao mesmo tempo, proxectos alleos. O desenvolvemento do Ilímite esixe a un tempo resiliencia, vontade independente para construír ese legado propio e interdependencia, subliña Pérez Santalla, quen apela a necesidade de ser conscientes da complexidade dun mundo que esixe cooperar coa realidade de cada quen. Neste senso, engade o investigador, o Ilímite convértese nun proceso de inclusión social que se tece na dinámica da interdependencia para construír unha comunidade á medida de cada persoa. Crer no Ilímite é sentir imprescindible a cada membro da sociedade e buscarlle nela un oco de desenvolvemento que repercuta positivamente na mesma. A teoría do Ilímite é unha metodoloxía para coñecer e deconstruír a propia realidade, creando unha realidade á medida de cada persoa pero sempre compartida, negociada e, por suposto, ancorada nos valores da solidariedade, a aceptación mutua e o desenvolvemento interdependente que teñen como meta unha sociedade inclusiva que se recoñeza a si mesma. O marco teórico desenvolvido por Pérez Santalla susténtase en experiencias educativas con colectivos moi variados que abarcan todas as idades e que van do ámbito formal ao non formal. Nestas experiencias o Ilímite e a acción do diálogo marcan o camiño do autodescubrimento. Composición de tribunal e cualificación O profesor do Departamento de Pedagoxía e Didáctica da Universidade da Coruña e integrante do Grupo de Investigación e Innovacións Educativas da UDC, Juan José Bueno Aguilar, presidiu o tribunal encargado de avaliar a tese de doutoramento presentada por Iago Pérez Santalla, unha investigación que mereceu a máxima cualificación de sobresaínte cum laude. A profesora do Departamento de Psicoloxía da USC María Pilar Fernández Fernández, que actuou como secretaria; os profesores da Universidade de Vigo Joaquín Dosil Díaz e Manuel Vilariño Vázquez, e Héctor Manuel Pose Porto, da Universidade da Coruña, completaron o tribunal avaliador. Iago Pérez Santalla cos membros do tribunal que avaliou a súa tese de doutoramento