Análise do impacto na calidade lacrimal dos manexos de ollo seco
Autoría
L.C.T.
Máster Universitario en Optometría
L.C.T.
Máster Universitario en Optometría
Data da defensa
16.07.2024 12:30
16.07.2024 12:30
Resumo
Obxectivo: Analizar os cambios obtidos na calidade lacrimal tras a aplicación de diferentes manexos para o ollo seco en función do tempo transcorrido dende a súa administración, así como se existen diferenzas entre a efectividade a curto prazo de cada tratamento utilizado. Material e métodos: 35 participantes sen diagnóstico de ollo seco ou patoloxía ocular e cunha idade entre 18 e 35 anos foron incluídos no presente estudo. Todos eles foron avaliados nunha única sesión onde se lle asignou aleatoriamente un tratamento (lágrimas artificiais, toalliñas palpebrais ou baño ocular). Inicialmente todos auto-completaron o cuestionario de sintomatoloxía ocular DEQ-5. Seguidamente, realizábaselles a medida da altura do menisco lacrimal (TMH) antes da aplicación do tratamento e nos 2, 5, 10, 15 e 20 minutos posteriores, así como do tempo de rotura da película lacrimal medida de forma non invasiva (NIBUT) tamén de forma basal antes da administración do tratamento e aos 2, 10 e 20 minutos. Resultados: Non se atoparon diferenzas significativas no NIBUT intra-grupo con ningún dos tratamentos utilizados (todas, p maior igual a 0,316). Non se atoparon diferenzas significativas no TMH intra-grupo nos e nas participantes aos que se lle aplicaron toalliñas palpebrais (p = 0,144). Contrariamente, co baño ocular atopouse un aumento significativo aos 2 e 5 minutos (ambos p menor igual a 0,045), e tanto con este como coa lágrima artificial o valor diminúe dos 2 aos 10 minutos tras a aplicación ata o nivel basal (ambos, p menor igual a 0,028) e neste último caso tamén dos 2 aos 20 minutos (p = 0,020). Non se atoparon diferenzas significativas para ningún dos parámetros no análise inter-grupo (todos p maior igual a 0,108). Conclusión: Ningún dos tratamentos estudados inflúe no NIBUT a curto prazo. Pola contra, as lágrimas artificiais e o baño ocular posúen un impacto inicial no TMH. Ademais, non hai diferenzas entre tratamentos.
Obxectivo: Analizar os cambios obtidos na calidade lacrimal tras a aplicación de diferentes manexos para o ollo seco en función do tempo transcorrido dende a súa administración, así como se existen diferenzas entre a efectividade a curto prazo de cada tratamento utilizado. Material e métodos: 35 participantes sen diagnóstico de ollo seco ou patoloxía ocular e cunha idade entre 18 e 35 anos foron incluídos no presente estudo. Todos eles foron avaliados nunha única sesión onde se lle asignou aleatoriamente un tratamento (lágrimas artificiais, toalliñas palpebrais ou baño ocular). Inicialmente todos auto-completaron o cuestionario de sintomatoloxía ocular DEQ-5. Seguidamente, realizábaselles a medida da altura do menisco lacrimal (TMH) antes da aplicación do tratamento e nos 2, 5, 10, 15 e 20 minutos posteriores, así como do tempo de rotura da película lacrimal medida de forma non invasiva (NIBUT) tamén de forma basal antes da administración do tratamento e aos 2, 10 e 20 minutos. Resultados: Non se atoparon diferenzas significativas no NIBUT intra-grupo con ningún dos tratamentos utilizados (todas, p maior igual a 0,316). Non se atoparon diferenzas significativas no TMH intra-grupo nos e nas participantes aos que se lle aplicaron toalliñas palpebrais (p = 0,144). Contrariamente, co baño ocular atopouse un aumento significativo aos 2 e 5 minutos (ambos p menor igual a 0,045), e tanto con este como coa lágrima artificial o valor diminúe dos 2 aos 10 minutos tras a aplicación ata o nivel basal (ambos, p menor igual a 0,028) e neste último caso tamén dos 2 aos 20 minutos (p = 0,020). Non se atoparon diferenzas significativas para ningún dos parámetros no análise inter-grupo (todos p maior igual a 0,108). Conclusión: Ningún dos tratamentos estudados inflúe no NIBUT a curto prazo. Pola contra, as lágrimas artificiais e o baño ocular posúen un impacto inicial no TMH. Ademais, non hai diferenzas entre tratamentos.
Dirección
PENA VERDEAL, HUGO (Titoría)
Sabucedo Villamarín, Belén Cotitoría
PENA VERDEAL, HUGO (Titoría)
Sabucedo Villamarín, Belén Cotitoría
Tribunal
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Presidente/a)
García Queiruga, Jacobo (Secretario/a)
PEREZ BALADRON, ADRIAN (Vogal)
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Presidente/a)
García Queiruga, Jacobo (Secretario/a)
PEREZ BALADRON, ADRIAN (Vogal)
Papel do Shh na neuroxénese e a súa relación coas enfermidades neurolóxicas da retina
Autoría
N.H.O.
Máster Universitario en Optometría
N.H.O.
Máster Universitario en Optometría
Data da defensa
16.07.2024 13:00
16.07.2024 13:00
Resumo
Os trastornos neurodexenerativos da retina causan disfunción e posterior morte das células do sistema nervioso. Estes trastornos afectan a millóns de persoas en todo o mundo e a súa prevalencia aumenta a medida que a poboación envellece. A enfermidade afecta ás neuronas e/ou ao epitelio pigmentario da retina, provocando unha perda visual irreversible, xa que, no ser humano, estas células non poden rexenerarse. Nos últimos anos desenvolvéronse terapias para deter ou tratar estas enfermidades neurodexenerativas que afectan á visión. Recentemente demostrouse que a sinalización mediada por Sonic Hedgehog, Shh, unha proteína de sinalización crucial na regulación do desenvolvemento do sistema nervioso central e no control da neuroxénese embrionaria e posnatal mediante o control da proliferación de células proxenitoras, a súa diferenciación, organización e supervivencia), pode regular a resposta do tecido nervioso maduro á neurodexeneración en varios modelos de enfermidades, incluíndo enfermidades relacionadas coa idade, tanto in vitro como in vivo. Estes resultados suxiren que a manipulación desta vía podería ter potencial terapéutico en trastornos neurodexenerativos. O obxectivo deste traballo é realizar unha revisión bibliográfica sobre: 1, o papel do Shh na neuroprotección e neuroxénese no tecido nervioso posnatal e adulto; 2, o papel de Shh na neuroxénese na retina postnatal sa; 3, a posible manipulación da vía Shh para tratar enfermidades neurolóxicas que impliquen neurodexeneración na retina posnatal, incluídas as asociadas á idade. Estudos en fase preclínica en varios modelos animais suxiren que a Shh pode actuar en diferentes fases do proceso neurodexenerativo como factor neuroprotector, antioxidante, antiinflamatorio, controlando a autofaxia, a apoptose ou promovendo a neuroxénese a partir de células proxenitoras dos nichos neuroxénicos adultos. , incluíndo as células da glía de Müller.
Os trastornos neurodexenerativos da retina causan disfunción e posterior morte das células do sistema nervioso. Estes trastornos afectan a millóns de persoas en todo o mundo e a súa prevalencia aumenta a medida que a poboación envellece. A enfermidade afecta ás neuronas e/ou ao epitelio pigmentario da retina, provocando unha perda visual irreversible, xa que, no ser humano, estas células non poden rexenerarse. Nos últimos anos desenvolvéronse terapias para deter ou tratar estas enfermidades neurodexenerativas que afectan á visión. Recentemente demostrouse que a sinalización mediada por Sonic Hedgehog, Shh, unha proteína de sinalización crucial na regulación do desenvolvemento do sistema nervioso central e no control da neuroxénese embrionaria e posnatal mediante o control da proliferación de células proxenitoras, a súa diferenciación, organización e supervivencia), pode regular a resposta do tecido nervioso maduro á neurodexeneración en varios modelos de enfermidades, incluíndo enfermidades relacionadas coa idade, tanto in vitro como in vivo. Estes resultados suxiren que a manipulación desta vía podería ter potencial terapéutico en trastornos neurodexenerativos. O obxectivo deste traballo é realizar unha revisión bibliográfica sobre: 1, o papel do Shh na neuroprotección e neuroxénese no tecido nervioso posnatal e adulto; 2, o papel de Shh na neuroxénese na retina postnatal sa; 3, a posible manipulación da vía Shh para tratar enfermidades neurolóxicas que impliquen neurodexeneración na retina posnatal, incluídas as asociadas á idade. Estudos en fase preclínica en varios modelos animais suxiren que a Shh pode actuar en diferentes fases do proceso neurodexenerativo como factor neuroprotector, antioxidante, antiinflamatorio, controlando a autofaxia, a apoptose ou promovendo a neuroxénese a partir de células proxenitoras dos nichos neuroxénicos adultos. , incluíndo as células da glía de Müller.
Dirección
CANDAL SUAREZ, EVA MARIA (Titoría)
CANDAL SUAREZ, EVA MARIA (Titoría)
Tribunal
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Presidente/a)
García Queiruga, Jacobo (Secretario/a)
PEREZ BALADRON, ADRIAN (Vogal)
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Presidente/a)
García Queiruga, Jacobo (Secretario/a)
PEREZ BALADRON, ADRIAN (Vogal)
Efecto das bágoas artificiais con ácido hialurónico en usuarios de lentes de contacto
Autoría
S.A.M.
Máster Universitario en Optometría
S.A.M.
Máster Universitario en Optometría
Data da defensa
16.07.2024 10:30
16.07.2024 10:30
Resumo
As bágoas artificiais cuxo axente principal é o ácido hialurónico, demostraron ser eficaces no tratamento dos síntomas que caracterizan á enfermidade de ollo seco. A súa aplicación en usuarios de lentes de contacto mostra seguridade e potencia a hidratación e lubricación da superficie ocular e a lente. Ademais, segundo o tamaño do polímero de acedo hialurónico presente, a solución vai presentar unhas propiedades que teñen como eixo central a alta capacidade deste para formar ligazóns coa auga. Nesta revisión analizouse a literatura sobre os ensaios clínicos realizados con bágoas artificiais de ácido hialurónico en usuarios de lentes de contacto, co fin de obter asociacións entre as características do ácido hialurónico, as súas propiedades en solución e a secura ocular asociada ao uso de lentes de contacto. Desta forma, atopouse que principalmente a ionicidad e o contido de auga das lentes de contacto, inducen unha variabilidade no efecto das bágoas artificiais con ácido hialurónico, no que comprende a humectabilidad e a fricción. Polo que se conclúe nunha interpretación complexa do resultado de incorporar diferentes concentracións de ácido hialurónico sobre lentes de contacto brandas.
As bágoas artificiais cuxo axente principal é o ácido hialurónico, demostraron ser eficaces no tratamento dos síntomas que caracterizan á enfermidade de ollo seco. A súa aplicación en usuarios de lentes de contacto mostra seguridade e potencia a hidratación e lubricación da superficie ocular e a lente. Ademais, segundo o tamaño do polímero de acedo hialurónico presente, a solución vai presentar unhas propiedades que teñen como eixo central a alta capacidade deste para formar ligazóns coa auga. Nesta revisión analizouse a literatura sobre os ensaios clínicos realizados con bágoas artificiais de ácido hialurónico en usuarios de lentes de contacto, co fin de obter asociacións entre as características do ácido hialurónico, as súas propiedades en solución e a secura ocular asociada ao uso de lentes de contacto. Desta forma, atopouse que principalmente a ionicidad e o contido de auga das lentes de contacto, inducen unha variabilidade no efecto das bágoas artificiais con ácido hialurónico, no que comprende a humectabilidad e a fricción. Polo que se conclúe nunha interpretación complexa do resultado de incorporar diferentes concentracións de ácido hialurónico sobre lentes de contacto brandas.
Dirección
YEBRA-PIMENTEL VILAR, EVA (Titoría)
SANCHEZ SELLERO, CESAR ANDRES Cotitoría
YEBRA-PIMENTEL VILAR, EVA (Titoría)
SANCHEZ SELLERO, CESAR ANDRES Cotitoría
Tribunal
PONTE FERNANDEZ, DOLORES (Presidente/a)
PENA VERDEAL, HUGO (Secretario/a)
CANDAL SUAREZ, EVA MARIA (Vogal)
PONTE FERNANDEZ, DOLORES (Presidente/a)
PENA VERDEAL, HUGO (Secretario/a)
CANDAL SUAREZ, EVA MARIA (Vogal)
Estudo e relación do uso de lentes de contacto con síntomas de ollo seco, hábitos dixitais e parámetros da superficie ocular
Autoría
S.V.G.
Máster Universitario en Optometría
S.V.G.
Máster Universitario en Optometría
Data da defensa
13.09.2024 11:00
13.09.2024 11:00
Resumo
Esta investigación examina o impacto do uso de lentes de contacto (LC) e o de dispositivos dixitais (VDT das súas siglas en inglés Video Display Terminal) na saúde ocular, centrándose na súa relación coa sintomatoloxía da Enfermidade de Ollo Seco (EOS). Examínase a estrutura e función da superficie ocular (SO), composta pola córnea, conxuntiva, pálpebras, pestanas, película lagrimal e glándulas de Meibomio (GM). Enfatízase a importancia da película lagrimal, que é unha estrutura trilaminar que comprende capas lipídica, acuosa e mucosa para manter a saúde ocular e unha visión clara. Cambios nesta película poden levar á EOS. A EOS é definida como unha enfermidade multifactorial caracterizada pola perda da homeostase da película lagrimal e síntomas oculares, clasificándose en tres tipos: evaporativo, por deficiencia acuosa e mixto. Realizouse unha análise experimental en estudantes da Universidade de Santiago de Compostela a quen se lles evaluou a taxa de parpadeo, a estabilidade da película lagrimal, a altura do menisco lagrimal e a morfoloxía das GM. Os resultados mostran correlacións significativas entre o uso de VDT e a inestabilidade da película lagrimal, así como entre o emprego de LC e alteracións nas GM. Atopouse que ao aumentar o uso de VDT hai un incremento da área que se perde nas glándulas de Meibomio (MGLA das súas siglas en inglés Meibomian Gland Loss Area), e tamén unha menor estabilidade da película lagrimal. Ademais, a película lagrimal é inestable nos usuarios de LC. A saúde ocular pode verse afectada negativamente polo uso prolongado de VDT e LC. Este estudo ofrece datos de poboacións específicas de Galicia, o cal mellorará a nosa comprensión de como o uso de VDT e de LC pode resultar en EOS.
Esta investigación examina o impacto do uso de lentes de contacto (LC) e o de dispositivos dixitais (VDT das súas siglas en inglés Video Display Terminal) na saúde ocular, centrándose na súa relación coa sintomatoloxía da Enfermidade de Ollo Seco (EOS). Examínase a estrutura e función da superficie ocular (SO), composta pola córnea, conxuntiva, pálpebras, pestanas, película lagrimal e glándulas de Meibomio (GM). Enfatízase a importancia da película lagrimal, que é unha estrutura trilaminar que comprende capas lipídica, acuosa e mucosa para manter a saúde ocular e unha visión clara. Cambios nesta película poden levar á EOS. A EOS é definida como unha enfermidade multifactorial caracterizada pola perda da homeostase da película lagrimal e síntomas oculares, clasificándose en tres tipos: evaporativo, por deficiencia acuosa e mixto. Realizouse unha análise experimental en estudantes da Universidade de Santiago de Compostela a quen se lles evaluou a taxa de parpadeo, a estabilidade da película lagrimal, a altura do menisco lagrimal e a morfoloxía das GM. Os resultados mostran correlacións significativas entre o uso de VDT e a inestabilidade da película lagrimal, así como entre o emprego de LC e alteracións nas GM. Atopouse que ao aumentar o uso de VDT hai un incremento da área que se perde nas glándulas de Meibomio (MGLA das súas siglas en inglés Meibomian Gland Loss Area), e tamén unha menor estabilidade da película lagrimal. Ademais, a película lagrimal é inestable nos usuarios de LC. A saúde ocular pode verse afectada negativamente polo uso prolongado de VDT e LC. Este estudo ofrece datos de poboacións específicas de Galicia, o cal mellorará a nosa comprensión de como o uso de VDT e de LC pode resultar en EOS.
Dirección
García Queiruga, Jacobo (Titoría)
Sabucedo Villamarín, Belén Cotitoría
García Queiruga, Jacobo (Titoría)
Sabucedo Villamarín, Belén Cotitoría
Tribunal
ARINES PIFERRER, JUSTO (Presidente/a)
Ferreiro Figueiras, Dolores Purificación (Secretario/a)
CALO SANTIAGO, ROSA (Vogal)
ARINES PIFERRER, JUSTO (Presidente/a)
Ferreiro Figueiras, Dolores Purificación (Secretario/a)
CALO SANTIAGO, ROSA (Vogal)
Valoración de alteracións da función visual en poboación maior mediante cuestionarios de autopercepción
Autoría
M.H.G.
Máster Universitario en Optometría
M.H.G.
Máster Universitario en Optometría
Data da defensa
16.07.2024 11:00
16.07.2024 11:00
Resumo
O presente traballo aborda a avaliación de alteracións da función visual en persoas maiores a través dun cuestionario novo de elaboración propia. O proceso de envellecemento poboacional implica cambios anatómicos e fisiolóxicos que aumentan o risco de enfermidades que afectan ao sistema visual. Estes cambios afectan directamente á calidade de vida dos adultos maiores, dificultando ou impedindo o desenvolvemento de actividades básicas e instrumentais da vida diaria, asociadas co risco de caídas, illamento, depresión e deterioro cognitivo. Detállase o deseño, elaboración e paso do cuestionario de autopercepción visual con participantes, usuarios do centro AGADEA, diagnosticados con Alzheimer e outras demencias. Tras este estudo piloto, detállase o cuestionario para asegurar as súas cualidades positivas fronte a outros cuestionarios xa validados, pola súa brevidade e sinxeleza acompañado dun exame optométrico de toma de Agudeza Visual e Sensibilidade ao Contraste. Os resultados indican que a maioría dos participantes, aínda que utilicen algún tipo de corrección ou axuda óptica, é necesario que existan avaliacións regulares para atopar un punto de equilibrio e felicidade persoal do suxeito. O estudo confirma que as deficiencias visuais afectan negativamente á calidade de vida dos adultos maiores e en levar unha vida diaria normal. Os datos suxiren que o uso dun cuestionario de autopercepción visual e adaptado é unha ferramenta útil para o cribado de problemas visuais e así proporcionar unha atención primaria máis efectiva e personalizad
O presente traballo aborda a avaliación de alteracións da función visual en persoas maiores a través dun cuestionario novo de elaboración propia. O proceso de envellecemento poboacional implica cambios anatómicos e fisiolóxicos que aumentan o risco de enfermidades que afectan ao sistema visual. Estes cambios afectan directamente á calidade de vida dos adultos maiores, dificultando ou impedindo o desenvolvemento de actividades básicas e instrumentais da vida diaria, asociadas co risco de caídas, illamento, depresión e deterioro cognitivo. Detállase o deseño, elaboración e paso do cuestionario de autopercepción visual con participantes, usuarios do centro AGADEA, diagnosticados con Alzheimer e outras demencias. Tras este estudo piloto, detállase o cuestionario para asegurar as súas cualidades positivas fronte a outros cuestionarios xa validados, pola súa brevidade e sinxeleza acompañado dun exame optométrico de toma de Agudeza Visual e Sensibilidade ao Contraste. Os resultados indican que a maioría dos participantes, aínda que utilicen algún tipo de corrección ou axuda óptica, é necesario que existan avaliacións regulares para atopar un punto de equilibrio e felicidade persoal do suxeito. O estudo confirma que as deficiencias visuais afectan negativamente á calidade de vida dos adultos maiores e en levar unha vida diaria normal. Os datos suxiren que o uso dun cuestionario de autopercepción visual e adaptado é unha ferramenta útil para o cribado de problemas visuais e así proporcionar unha atención primaria máis efectiva e personalizad
Dirección
VAZQUEZ SANCHEZ, MARIA COVADONGA (Titoría)
GIGIREY PRIETO, LUZ MARIA Cotitoría
VAZQUEZ SANCHEZ, MARIA COVADONGA (Titoría)
GIGIREY PRIETO, LUZ MARIA Cotitoría
Tribunal
PONTE FERNANDEZ, DOLORES (Presidente/a)
PENA VERDEAL, HUGO (Secretario/a)
CANDAL SUAREZ, EVA MARIA (Vogal)
PONTE FERNANDEZ, DOLORES (Presidente/a)
PENA VERDEAL, HUGO (Secretario/a)
CANDAL SUAREZ, EVA MARIA (Vogal)
Análise de concordancias na avaliación binocular e estereoscópica entre métodos dixitais e convencionais
Autoría
L.R.C.
Máster Universitario en Optometría
L.R.C.
Máster Universitario en Optometría
Data da defensa
16.07.2024 13:30
16.07.2024 13:30
Resumo
A alta prevalencia de disfuncións binoculares desde idades temperás fai que sexa de gran importancia establecer a fiabilidade das técnicas para a avaliación das capacidades visuais. Co avance da tecnoloxía e a súa incorporación á terapia visual, desenvolvéronse programas específicos para medir capacidades como a visión estereoscópica e os movementos oculares. O obxectivo deste estudo foi analizar e avaliar a concordancia na medida de habilidades binoculares entre métodos convencionais e métodos dixitais. Metodoloxía: Dun grupo inicial de 37 voluntarios, 32 cumprían os criterios de inclusión e exclusión establecidos no estudo (agudeza visual, idade, refracción e estado de saúde). A todos eles mediuselles as vergencias fusionais positivas (VFP) e negativas (VFN) mediante barra de prismas e o VisionaryTool, así como o valor de estereoagudeza mediante o TNO, Stereo Fly Test e o VisionaryTool. As medidas foron realizadas polo mesmo examinador, de forma aleatoria entre pacientes, e baixo as mesmas condicións ambientais. Resultados: Os resultados nas medidas de vergencias revelaron diferenzas entre ambos métodos en ruptura e recuperación, tanto en VFP como en VFN (p menor que 0,001). Tamén se atoparon correlacións positivas en ruptura e recuperación entre probas, tanto en VFP (p menor que 0,019) como en VFN (p menor que 0,012). Na medida de estereoagudeza atopáronse diferencas entre os tres métodos utilizados, tanto anivel xeral como por pares (p menor que 0,001). A pesar de atoparse correlacións positivas entre o TNO e o Stereo Fly Test (p =0,004), non se atoparon ao comparar o VisionaryTool co TNO (p = 0,252) ou Stereo Fly Test (p = 0,053).
A alta prevalencia de disfuncións binoculares desde idades temperás fai que sexa de gran importancia establecer a fiabilidade das técnicas para a avaliación das capacidades visuais. Co avance da tecnoloxía e a súa incorporación á terapia visual, desenvolvéronse programas específicos para medir capacidades como a visión estereoscópica e os movementos oculares. O obxectivo deste estudo foi analizar e avaliar a concordancia na medida de habilidades binoculares entre métodos convencionais e métodos dixitais. Metodoloxía: Dun grupo inicial de 37 voluntarios, 32 cumprían os criterios de inclusión e exclusión establecidos no estudo (agudeza visual, idade, refracción e estado de saúde). A todos eles mediuselles as vergencias fusionais positivas (VFP) e negativas (VFN) mediante barra de prismas e o VisionaryTool, así como o valor de estereoagudeza mediante o TNO, Stereo Fly Test e o VisionaryTool. As medidas foron realizadas polo mesmo examinador, de forma aleatoria entre pacientes, e baixo as mesmas condicións ambientais. Resultados: Os resultados nas medidas de vergencias revelaron diferenzas entre ambos métodos en ruptura e recuperación, tanto en VFP como en VFN (p menor que 0,001). Tamén se atoparon correlacións positivas en ruptura e recuperación entre probas, tanto en VFP (p menor que 0,019) como en VFN (p menor que 0,012). Na medida de estereoagudeza atopáronse diferencas entre os tres métodos utilizados, tanto anivel xeral como por pares (p menor que 0,001). A pesar de atoparse correlacións positivas entre o TNO e o Stereo Fly Test (p =0,004), non se atoparon ao comparar o VisionaryTool co TNO (p = 0,252) ou Stereo Fly Test (p = 0,053).
Dirección
PENA VERDEAL, HUGO (Titoría)
Nores Palmás, Noelia Cotitoría
PENA VERDEAL, HUGO (Titoría)
Nores Palmás, Noelia Cotitoría
Tribunal
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Presidente/a)
García Queiruga, Jacobo (Secretario/a)
PEREZ BALADRON, ADRIAN (Vogal)
FIGUEIRAS GUZMAN, ADOLFO (Presidente/a)
García Queiruga, Jacobo (Secretario/a)
PEREZ BALADRON, ADRIAN (Vogal)